ملتم
ملتم هنوز در دردی زندگی می کند که باورم نمی آید, درد انفجار و درد نان . ای کاش می شد اشک های طفلکان ستم دیده که پدرشان قربانی سیاست های پوچ دوران شده را پاک کنم , افغانستان رنج دیده که سنگ سنگش با مرمی و سر گلوله آشنا است و زهرش را چشیده اند دیگر مجال گفتن رنج را ندارد درین خاک تا هنوز کسانی وزن می اندازند که در قهر جهل و بد بختی ها هستند و هنوز از اسلام عزیز آگاهی ندارند , دیروز 19/07/2012 خبری به دست ام رسید که پروان بار دیگر خون جوانان را آشنا بود, و آدم کشی نیز در ولسوالی ها آن و مرکز چاریکار به نام این و آن ادامه دارد . دردی که به جز مبارزه علیه بی سوادی و جهل راهی ندارد بااحترام عبدالواسع مونس
نظرات
ارسال یک نظر